بر تیغه سقوط

دلبرا من هیچ کسم در مقابلت

هیچ

.

.

.

.

تومرا بیاموز تا قد بلند کنم

به زمزمه توحیدت.

وگرنه هنوزا هنوز

هیچم

هیچ

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

به مویه های غریبانه قصه پردازم

بیادیار و دیار آنچنان بگریم زار

که از جهان ره ورسم سفر بر اندازم

من از دیار حبیم نه از بلاد غریب

میهمنا به رفیقان خود رسان بازم

......

امشب صدای درونم این شعر حافظ را ندا میدهد.

 دلم برا ی حال و هوای جوشن کبیر های دانشگاه اراک تنگ شده است.

دلم برا ی گریستن های غریبانه تنگ شده است.

غریب فقط حال غریب رامی فهمد.

و تنهایی ذکر گفتن ، تنها راه رسیدن به این خلوت عاشقانه با معبود است.

لطفاً در را ببندید

دراین هوا

در طویل?  دنیا

در این نفس خفته و جیغ و فریاد

فقط

منم که می شنوم

کسی از دور آرزو میکند

دیگران برای ظهورش دعا کنند

هر شب خواب می بینم که می خواهد که دعا کنیم

شاید

شاید

 ا ین ج م ع ه بی یا ید

شاید